Największe tryumfy naukowe święciła Maria Skłodowska Curie, w Monte Carlo organizowano pierwsze w historii Grand Prix, a cesarz Franciszek Józef twardą ręką i uprzejmym ojcowskim obliczem firmował wydawać się mogło wieczne Cestarstwo. W kwietniu 1911 roku obecność polskiej ligi piłkarskiej była jedynie nierealnym marzeniem działaczy niepodległościowych, ale marka najstarszego klubu na polskich terenach już robiła furorę za granicą. 16 kwietnia na Błoniach przekonał się o tym praski DSB.

„Zawody piłką nożną między „Cracovią" a „Deutsche Sportbrüder" z Pragi zgromadziły przy prześlicznej pogodzie przez oba dni świąteczne tłumy wyborowej publiczności. Zawodów oczekiwano z zainteresowaniem; drużyna praska ma rangę i sławę pierwszoklasowej, a „Cracovia" okazała (..), że znajduje się w doskonałej formie." - tak swoją relację z prestiżowego spotkania „Pasów" z reprezentacją praskiej mniejszości niemieckiej zaczynał słynny dziennik „Czas". Rozgrywane w przerwie wielkanocnej „zawody footballowe" miały udowodnić, że Cracovia swoją sportową klasą niczym nie ustępuje potentatom z krajowego podwórka, czyli drużynom .... Budapesztu, Wiednia, czy właśnie Pragi - miast, które obok Krakowa i Lwowa były najważniejszymi metropoliami Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Co ciekawe, mimo że mecz odbywał się w Krakowie, na arenę zawodów wybrano „Stadion pozlotowy", wybudowany niespełna rok wcześniej na Błoniach tymczasowy obiekt, uświetniający 500. rocznicę bitwy pod Grunwaldem.

Spotkanie mocno reklamowano w ówczesnej prasie. „W obydwa dni świąteczne Cracovia rozegra swoje mecze footballowe na boisku pozlotowym z Deutsche Sportbrüder. Sympatyczna drużyna zaliczana jest prze Austyacki Związek do drużyn pierwszej klasy (..)" - pisał „Czas". Wtórowały mu „Nowiny" - „Matche „Cracovii" ze „Sportbrüderami" staną na wyżynie sportu w metropoliach footballowych" . Dziennik „Naprzód" doceniał przeciwnika jeszcze bardziej - „Sportbrüderzy słyną ze swojego niezwykle szybkiego tempa i temperamentu, to też (...) matche zapowiadają się mimo przewidywanej przegranej Cracovii, niezwykle interesująco." - pisano.

Jakież musiało być zaskoczenie autora tych słów, gdy skazywane na porażkę „Pasy" spotkanie rozpoczęły od gola zdobytego z rzutu karnego już w 5. minucie! Do bramki cierpiącego na „niedomaganie wzroku bramkarza Sigurda" (Nowiny, 18 kwietnia 1911) trafił pewnie Tadeusz Zabża. Za kolejne trafienia (i to trzy!) odpowiadał najlepszy z zawodników Cracovii w pierwszych latach klubu - Stanisław Szeligowski, wielkiej klasy piłkarz i ...astronom, o którym pisano, że „potrafił "wózkować" z piłką sam jeden przez całe boisko, od bramki do bramki i nikt mu nie jest w stanie piłki odebrać. [...]." Cracovia dyrygowała losami spotkania, a wedle opinii oglądających spotkanie dziennikarzy i widzów „takiej gry z ich strony nie widziało się dotąd nigdy: forma, tempo i kombinacya były bez zarzutu". Kolejne bramki dorzucili Austriacy w barwach „Pasów" Richard Singer i Wiktor Traub I, a fenomenalnymi paradami popisywał się co rusz Józef Lustgarten. Legendarny bramkarz i działacz, a także pomysłodawca nazwy „Cracovia", bronił jak w transie, a jedyny stracony gol był „rzeczywiście „niewstrzymalny" (Nowiny, 19 kwietnia 1911).

Ostatecznie „Pasy" wygrały spotkanie z praskimi Niemcami aż 6:1, ucierając nosa niedowiarkom, którzy upatrywali jej możliwości jedynie na lokalnym podwórku. „Zwycięstwo to było uwieńczeniem pięknej w całem słowa znaczeniu gry „Cracovii", która atakowała przeciwników śmiało i energicznie a broniła się niemniej dobrze, wykorzystując wszystkie braki przeciwników." (Nowości Ilustrowane, 22 kwietnia 1911). Aspirujące do statusu „drużyny pierwszoklasowej" Pasy, z pewnością zwróciły na siebie uwagę całego austro-węgierskiego światka footballowego. Zdaniem samych rywali „mogli oni śmiało stawić w tym dniu czoło całej pierwszej klasie austryackiej lub węgierskiej z obawą minimalnej przegranej lub nadzieją nierozegranej. Z tym większem zainteresowaniem oczekują sportowe koła krakowskie dalszych spotkań „Cracovii" z kilku pierwszorzędnemi drużynami z Wiednia, Pragi i Budapesztu." (Nowiny, 19 kwietnia 1911).

Zdarzyło się 11-17 kwietnia:

11.04.1962 - Cracovia na wyjeździe zmierzyła się z drużyną SKA Lwowo (nazwa oryginalna), powołanym już po aneksji Kresów Wschodnich zespołem z niegdyś polskiego Lwowa. Mecz obserwowany przez rzeszę wspierających „Pasy" Polaków ze Lwowa zakończył się remisem 2:2

12.04.1924 - W prestiżowym spotkaniu towarzyskim Cracovia zmierzyła się z Unionem Berlin. Mecz z siódmym zespołem ligi Republiki Weimarskiej zakończył się remisem 4:4

13.04.2005 - Pierwszy sezon po powrocie Cracovii do Ekstraklasy. W spotkaniu 16. kolejki Idea Ekstraklasy „Pasy" na wyjeździe pokonały Odrę Wodzisław 1:0. Jedynego gola zdobył Krzysztof Przytuła.

14.04.1957 - W małych derbach Krakowa(w ówczesnej II lidze) Garbarnia zremisowała z Cracovią 2:2. Spotkanie na starym stadionie „Garbarzy" na żywo oglądało około 15 tysięcy widzów.

15.04.1928 - Złote lata „Pasów"! Rezerwy Cracovii pokonały pierwszą drużynę Legii Warszawa 2:1

17.04.1932 - Ruch Hajduki Wielkie urywa punkty Cracovii w trzeciej kolejce pierwszej ligi. Na szczęście „Pasom" na koniec sezonu ich nie brakuje. Jednym „oczkiem" wyprzedzają Pogoń Lwów i po raz trzeci świętują tytuł Mistrza Polski!

Krzysztof Dąbrowa na podstawie materiałów serwisu Wikipasy.pl