W niedzielne południe, ekipa Pasów podejmie przy ul. Kałuży zespół Ruchu Chorzów. Pora bliżej poznać historię naszego najbliższego rywala.

Ruch powstał w kwietniu 1920 roku w ówczesnej Bismarkhucie (późniejszych Hajdukach Wielkich, które w 1939 roku zostały włączone do Chorzowa) z inicjatywy Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, a konkretniej Teofila Paczyńskiego. Polskie kluby na Górnym Śląsku miały wówczas wpłynąć na decyzję Ślązaków o zagłosowaniu nad włączeniem regionu do granic II Rzeczypospoliej. Nazwa nawiązuje głównie do powstań śląskich, w efekcie których ostatecznie Śląsk stał się częścią Polski. W sierpniu tego samego roku, Ruch dołączył do Górnośląskiego Związku Okręgowego Piłki Nożnej i zaczął rywalizować w regionalnej Klasie A (wówczas kwalifikacje do Mistrzostw Polski). W składzie ówczesnego Ruchu grali przede wszystkim Ślązacy optujący za Polską. Zresztą, pierwsze oficjalne spotkanie nieprzypadkowo rozegrano 3 maja 1920 roku.

W 1922 roku, Ruch wywalczył tytuł mistrzów swojego okręgu, dzięki czemu mógł walczyć o tytuł Mistrza Polski po raz pierwszy. Rywalem Niebieskich w premierowym spotkaniu tych zmagań była... Cracovia, która wówczas rywalizowała w rozgrywkach jako obrońca tytułu. Wówczas górą były Pasy, które pokonały w Bismarkhucie gospodarzy, 8-2. Ostatecznie, ekipa z Górnego Śląska wywalczyła wówczas 6. miejsce w grupie. W tym samym roku doszło do fuzji z niemieckim BBC Bismarckhütte, przez co na kilka miesięcy, klub zmienił nazwę na Ruch BBC Bismarkhuta. Na kolejny awans do Mistrzostw Polski, kibice zespołu z Hakduków Wielkich musieli czekać do 1926 roku. Wówczas Ruch zajął 4. miejsce. Kolejny rok to dołączenie klubu do rozgrywek Ligi Polskiej, pierwotnie nieuznawanej przez PZPN (wyniki inauguracyjnych rozgrywek zostały zaakceptowane dopiero pod koniec 1927 roku).

Na pierwszy wielki sukces Ruch musiał czekać do sezonu 1933. Właśnie wtedy klub zajął 2. miejsce w swojej grupie ligowej, co dało awans do fazy finałowej zmagań o Mistrzostwo Polski. Jesienią, zmagania zwyciężają zawodnicy zespołu z Hajduków Wielkich, dzięki czemu po raz pierwszy udaje im się wywalczyć tytuł czempionów kraju. Przed wybuchem II wojny światowej, ekipa z Gerardem Wodarzem, Teodorem Peterkiem, Walterem Bromem i przede wszystkim Ernestem Wilimowskim, została Mistrzem Polski jeszcze 3 razy. Ruch Chorzów był też liderem rozgrywek ligowych przerwanych w 1939 roku wybuchem wojny. Później, decyzją władz III Rzeszy, Niebieskich rozwiązano, a przez pierwsze miesiące, zawodnicy grali dla niemieckiego Bismarckhütter Ballspiel Club.

Powrót Ruchu nastąpił w lutym 1945 roku, gdy odbyło się pierwsze informacyjne zebranie działaczy byłego Ruchu. Ostatecznie, 4 marca doszło do walne zebranie członków, którzy zdecydowali się odbudować zespół. W pierwszych miesiącach musiał grać na "Kresach" w związku przejęciem dotychczasowego obiektu klubu przez Armię Czerwoną. 8 kwietnia rozegrano pierwszy mecz o stawkę, gdzie w składzie klubu z Chorzowa znaleźli się m.in. Walter Brom, Karol Dziwisz i Alojzy Dzielong. 2 lata później, Ruch został mistrzem Górnego Śląska, a rok później awansował do zreaktywowanej I Ligi. Wówczas swoją karierę wznowił Gerard Wodarz.

Pierwszy sezon po powrocie na szczebel ogólnopolski, chorzowianie zakończyli na 3. miejscu, a w składzie wówczas był już jeden z legendarnych piłkarzy w historii polskiego futbolu, czyli Gerard Cieślik. W marcu 1949 roku, klub odgórnie został włączony do zrzeszenia Chemik, by od kolejnego miesiąca spowodować zmianę nazwy klubu na Unia Chorzów (obowiązującą do 1955 roku). Pod nowym nazewnictwem, zespół wywalczył 3 tytuły Mistrza Polski (to z 1951 roku wskutek wywalczenia Pucharu Polski, który przez piłkarską centralę, na wzór radziecki, został uznany za zmagania mistrzowskie mimo rozgrywania ligi. W tej Unia była na 6. miejscu). 

W kolejnych latach, Ruch był jednym z liczących się klubów w krajowej stawce, który rzadko opuszczał górną połowę ligowej tabeli. Kolejne tytuły mistrzowskie stały się faktem w 1960, 1968, 1974, 1975 i 1979 roku. W międzyczasie, chorzowianie osiągnęli swój najlepszy wynik w europejskich pucharach, jakim był awans do ćwierćfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych sezonu 1974/1975 (dzisiejszej Ligi Mistrzów). Lata 80. miały słodko-gorzki smak, ponieważ w 1986 roku, Ruch po raz pierwszy spadł z Ekstraklasy, aby w kolejnym sezonie do niej powrócić i... wywalczyć 13. Mistrzostwo Kraju. Rok później, Chorzowianie z Krzysztofem Warzychą w składzie obronili tytuł. 

Po zakończeniu komunizmu, Ruch obniżył loty, a w 1995 roku spadł nawet do II ligi (wracając do Ekstraklasy po roku). Pod koniec XX wieku, konkretniej w 1998 roku nawet awansował do finału Pucharu Intertoto (było ich wówczas aż 3), gdzie w dwumeczu uległ włoskiej Bolognii. Rok 2003 to moment spadku z najwyższej klasy rozgrywkowej na 4 lata. Po powrocie do krajowej elity, Niebiescy zdołali trzykrotnie wywalczyć medale Mistrzostw Polski - w 2010, 2012 i 2014 roku (dwa pierwsze wywalczone pod wodzą późniejszego selekcjonera polskiej reprezentacji, Waldemara Fornalika). Klub nie był jednak w dobrej kondycji finansowej, co odbiło się na wynikach, wskutek czego od 2017 do 2019 roku zanotował 3 kolejne relegacje z lig z rzędu. 

Po latach chudych, nastały jednak te tłuste, ponieważ od 2021 roku, Ruch w ciągu trzech sezonów powrócił do najwyższej klasy rozgrywkowej. Dwa ostatnie były dziełem zespołu prowadzonego przez Jarosława Skrobacza, który w listopadzie 2023 roku został zastąpiony przez Jana Wosia na stanowisku pierwszego trenera Niebieskich.